၅ ရက္ေျမာက္ ထိုင္သပိတ္ 5th day of Demonstration at the front of UN Building

ထိုင္သပိတ္ (၅) ရက္ေျမာက္

စက္တင္ဘာလ (၁၃) ရက္၊ ၂ဝဝ၉

နံနက္ (၈)နာရီတြင္ ပန္းၿခံသို႔ေရာက္ရွိသည္။ တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ထင္သည္ ဘ႐ုကလင္းမွ မင္ဟက္တန္ တေၾကာလုံးရွင္းလင္းလွ၏။ ေနသည္ အံ့ၾသဖြယ္ရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ သာလ်က္ရွိ၏။ ဤေန႔သည္ UN ရပ္ကြက္တြင္ ပထမဆုံးေနသာေသာေန႔ျဖစ္ေလ၏။

ယမန္ေန႔ တုိင္ဝမ္အဖြဲ႔ႏွင့္ မိတ္ေဆြျဖစ္ေနစဥ္ ဘ႐ုကလင္း၌ေနထိုင္သူ တိုင္ဝမ္တဦးကလည္း လာေရာက္ မိတ္ဖြဲ႔စကားစျမည္ေျပာၿပီးလွ်င္ သူ၏ကဒ္ျပားကိုေပးသြားသည္။ အမည္မွာ Wayne Ko ျဖစ္၏။ International Public Relation အဖြဲ႔မွ ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာ့အေရးဆႏၵလာျပသူ ကြၽႏု္ပ္တို႔ (၅) ဦးသာ ရွိသေလာ၊ လိုအပ္ပါက နယူးေယာက္ၿမဳိ႔ရွိျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားကို ဆက္သြယ္ေပးမည္ဟုဆိုပါသည္။

ကြၽႏု္ပ္တို႔တြင္ နယူးေယာက္ၿမဳိ႔ေတာ္ေန ျမန္မာမိတ္ေဆြ အလုံးအရင္းရွိေၾကာင္း၊ အခါအားေလ်ာ္စြာ လာၾက ေၾကာင္းကို ေျပာျပရသည္။ ကိစၥတစုံတရာရွိပါက သူ႔ထံဆက္သြယ္ရန္ေျပာဆိုသည္။

ယေန႔သည္ ထူးထူးျခားျခား ေနပူေသာေန႔ျဖစ္သကဲ့သို႔ ေလကလည္းၿငိမ္ေနသျဖင့္ ပိုစတာမ်ား၊ အလံမ်ားကို လိုက္ေကာက္စရာမလိုေတာ့ေပ။ အင္မတန္မွ ဣေျႏၵရွိရွိျဖစ္၏။ ႐ုံးပိတ္ရက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လူသြားလူလာ နည္းပါးလွသည္။

(၁၁) နာရီတြင္ ပုဂၢဳိလ္တဦးေရာက္လာ၏။ ျမန္မာျပည္အေၾကာင္းေဆြးေႏြးေျပာဆိုသည္။ ျမန္မာျပည္ အေၾကာင္း၊ ေနာက္ဆုံးအေျခအေန စသည္တို႔ကို သိသူျဖစ္၏။ လက္မွတ္လည္းထိုးေပးပါသည္။ ျမန္မာျပည္သို႔ ၂ဝဝ၃ ခုႏွစ္တြင္ေရာက္ဖူးသူျဖစ္ပါ၏။ ျမန္မာလူငယ္အမ်ားစု၏အဆိုအရ တိုးရစ္လုပ္ငန္းသည္ စစ္ဓါးျပတို႔ကို ဝင္ေငြရေစေသာေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္သို႔ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား မသြားသင့္ဟု ဆိုပါ၏။

မိမိ၏အျမင္ကို ေမးပါသည္။ ကိုယ္ပိုင္မ်က္လုံးျဖင့္ ျမင္ရေသာဒုကၡကို သိေစလိုသျဖင့္ ဥပမာ ျမန္မာျပည္တြင္ ဆႏၵျပေနခ်ိန္ စစ္အုပ္စုတို႔က သတ္ျဖတ္ေနခ်ိန္တြင္ အားလုံးသြားသင့္ပါသည္။ စင္ကာပူ၊ မေလးရွား၊ ကိုးရီးယား၊ ေဟာင္ေကာင္ အပါအဝင္၊ ဂ်ပန္၊ အဂၤလန္၊ အေမရိက စေသာႏုိင္ငံမ်ားတြင္ အလုပ္လာလုပ္ကိုင္ ေနသူ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားပါ သြားသင့္ၾကသည္။

အဘယ္ေၾကာင့္ သူတပါးႏိုင္ငံတြင္ ေငြလာရွာနရသနည္းဆိုေသာအခ်က္သည္လည္း ရွင္းရွင္းလင္းလင္းႏွင့္ ေလးေလးနက္နက္ သိရွိသြားႏုိင္သည္မဟုတ္ေလာ။ စစ္အုပ္စု၏ တရားမဲ့ပုံကိုလည္း အသိအမွတ္ျပဳ သြားႏိုင္သည္မဟုတ္ပါေလာ။ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္စကားႏွင့္ဆိုေသာ္ ကမၻာႀကီး၏ မည္သည့္ေနရာ မည္သည့္ အစိပ္အပိုင္းကိုျဖစ္ေစ ဖ်က္ဆီးလွ်င္ ကမၻာႀကီးကိုဖ်က္ဆီးသည္သာျဖစ္၏။ ဂ်ပန္သတင္းေထာက္ အသတ္ ခံရစဥ္က ဂ်ပန္ကလည္းစိတ္ညစ္သြားေလသည္။ သိပ္မၾကာေသးခင္က ကိုးကန္႔နယ္ကို ျပႆနာရွာလိုက္ရာ ပီကင္းတ႐ုပ္က ေဒါသထြက္သြားေလသည္။ မွန္ပါသည္ စစ္ဓါးျပတို႔သည္ ခြဲျခားခြဲျခား ဒုကၡေပးသူ မ်ားမဟုတ္ပါ။

မိတ္ေဆြက ဆက္လက္ေဆြးေႏြးပါသည္။ ဖြတ္က်ားႏိုင္ငံကေလးတခုသည္ အဘယ္ရန္သူရွိသျဖင့္ ညဳကလီးယားလက္နက္ပိုင္ဆိုင္ရန္လိုအပ္သနည္း ဟုဆို၏။ ထိုလက္နက္ရွိသျဖင့္ ကမၻာက အေလးဂ႐ုျပဳမႈကို ခံလိုပုံရသည္ဟု သူက ယူဆသည္။ ကြၽႏု္ပ္၏အျမင္တြင္ အသံေၾကာင့္ဖားေသသည္ကို စစ္ဓါးျပတို႔ ၾကားဖူးနားဝ ရွိဟန္မတူ။

ဝရဇိန္လက္နက္ကို ျဗဟၼာကသာ ပိုင္သည္ကို သေဘာေပါက္သင့္သည္။ သူေတာင္းစားက ပိုင္လွ်င္ မည္သို႔မွ် ကာာရန္မစပ္ျဖစ္ေနလိမ့္မည္။ သူေတာင္းစားသည္ အမ်ဳိးဂုဏ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ေသာအားျဖင့္ ခြက္စုတ္ကိုသာ ပိုင္သင့္သည္မဟုတ္ေလာ။ ဤသို႔ဆိုျခင္းအားျဖင့္ အေမရိကန္ကို အေဖေခၚၿပီး ကိုယ့္လူမ်ဳိးကို သူေတာင္းစား ႏွင့္ ႏႈိင္းေနသည္မဟုတ္ပါ။

ထမင္းေရကို လုေသာက္ေနရေသာဘဝမ်ား၊ ေဆး႐ုံေဆးခန္းမျပႏိုင္သျဖင့္ လူ႔သက္တမ္း တိုေနေရေသာ ဘဝမ်ားအတြက္ ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ပင္ စြမ္းေဆာင္ေပးျခင္းမရွိပါဘဲလ်က္၊ ပိုဆိုးသည္မွာ ဒုကၡသည္ ပစၥည္းကိုပင္ စစ္အာဏာပိုင္ႏွင့္ အေပါင္းအပါတို႔က ခိုးဝွက္လုယူေနေသာတိုင္းျပည္မ်ဳိးတြင္ ထမင္းေရ ဝဝ လင္လင္ရရွိေအာင္ အရင္မလုပ္ဘဲႏွင့္ ညဳကလီးယားလက္နက္ကို ပိုင္ဆိုင္သင့္ပါသေလာ။

လူငယ္တဦးေရာက္လာပါသည္။ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ စကားေျပာဆိုေဆြးေႏြးေနသည္မွာ (၂) နာရီခန္႔ ၾကာျမင့္သြား သည္။ အင္မတန္မွ ေျပာဆိုႏိုင္သူျဖစ္၏။ ဆိုးေတာ့မဆိုးပါ။ သို႔မဟုတ္ပါက ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနရကိန္း ရွိသည္မဟုတ္ေလာ။ လက္မွတ္လည္းထိုးေပးပါ၏။ မည္သို႔ဆိုေစ ေက်းဇူးတင္ရပါမည္။ ျမန္မာ့အေရးကို သိေသာ စိတ္ဝင္စားေသာ အေၾကာင္းသည္ပင္လွ်င္ အေမရိကတလႊား၌ရွိၾကေသာ ျမန္မာ့အေရးဆုိင္ရာ အဖြဲ႔အစည္းေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္၏ အလုပ္ပင္မဟုတ္ေလာ။

တ႐ုပ္လူမ်ဳိးတဦးေရာက္လာပါသည္။ ဆိုင္းဘုတ္ခပ္ငယ္ငယ္တခုလည္းကိုင္ေဆာင္လာပါ၏။ ကြၽႏု္ပ္တို႔ခရီးရွည္အဖြဲ႔ရွိရာတြင္ သူ၏ဆိုင္းဘုတ္ကေလးကို ေထာင္ပါသည္။ တ႐ုပ္လိုေရးထားပါ၏။ ရဲေဘာ္ေမာင္ေမာင္တိတ္ႏွင့္ တ႐ုပ္ဘာသာျဖင့္ စကားအနည္းငယ္ေျပာဆိုေနၾကပါသည္။ ဆိုင္းဘုတ္ကို မည္သည့္အဓိပၸါယ္နည္းဟုေမးရာ ထိုသူကလည္း အဂၤလိပ္လိုမရွင္းတတ္သျဖင့္ သူ၏သူငယ္ခ်င္းကို ဖုန္းဆက္ ၿပီး ဘာသာျပန္ေစ၏။

အဓိပၸါယ္မွာ ကြန္ျမဴနစ္ႏွင့္ စစ္အာဏာရွင္အေပါင္းတို႔ကို ကမၻာ့စစ္ခုံ႐ုံးသို႔တင္ေပးပါဟူ၏။ သို႔ျဖင့္ ဆိုင္းဘုတ္ ကေလးကို ေထာင္ထား၏။ မၾကာခင္ပင္ ကုလသမဂၢတံဆိပ္ပါေသာ အိတ္ကေလးမ်ားကို ကိုင္ထားေသာ တရုပ္ အဖြဲ႔တဖြဲ႔သည္ အေရွ႔မွျဖတ္သြားရာ ကြၽႏု္ပ္တို႔အဖြဲ႔ကို ေလ့လာေန၏။ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူကိုကား မ်က္မွန္း တမ္းမိပါသည္။ တ႐ုပ္စာႏွင့္ဆိုင္းဘုတ္ကိုေတြ႔ေသာ္ တခ်က္တန္႔သြားၿပီးလွ်င္ တခ်ဳိးတည္းဒိုးေတာ့၏။ မိတ္ေဆြတ႐ုပ္ကို ၾကည့္လိုက္ရာ ခါးတြင္လက္ေထာက္ၿပီး ဘုၾကည့္ၾကည့္ေနသည္ကိုေတြ႔ရ၏။ ေက်ာင္းေတာ္ ကရန္စမ်ား ျဖစ္ပုံရသည္။

ေရေႏြးၾကမ္းဓါတ္ဗူးေပးေသာ အဖြားႀကီးလည္းေရာက္လာပါသည္။ ေန႔တိုင္းလာအားေပးသူျဖစ္ပါ၏။ အဖြားႀကီး၏ လြယ္အိတ္ကေလးတြင္ ဗုဒၶပုံေတာ္ႏွင့္ တိဘက္တံဆိပ္မ်ားတပ္ထားပါသည္။ ေဖာ္ေရြလွေသာ အမ်ဳိးသမီးႀကီးျဖစ္ပါသည္။ ညေန (၄) နာရီခြဲတြင္ ယေန႔သိမ္းလိုက္ၾကသည္။ အေၾကာင္းမွာ သာသနာ့ဥေသွ်ာင္ ေက်ာင္းဆရာေတာ္က ဖိတ္ထားသျဖင့္ သြားၾကမည္ျဖစ္၏။ Queens သို႔ပထမသြားၿပီးမွ ဦးဝင္းရွိန္ေမာင္က ဥေသွ်ာင္ေက်ာင္းရွိေသာ Apartment သို႔ လိုက္ပို႔ပါသည္။

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔ေရာက္ေသာ္ စည္ကားသိုက္ၿမဳိက္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ အလွဴ သို႔မဟုတ္ တခုခုရွိပုံရ၏။ ကြၽႏု္ပ္တို႔အဖြဲ႔ကို ႀကံဖန္ထမင္းေကြၽးၾကပါသည္။ ဆရာႀကီးေမာင္စြမ္းရည္လည္းေရာက္ေနသည္။ စာေရးဆရာ ေရႊျပည္စိုးလည္းရွိပါ၏။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရာက္ေသာ္ ရိကၡာကိစၥအဆင္ေျပသြားေလသည္။ ကိုၾကည္မင္းႏွင့္ မေခ်ာစု၊ ကိုေလးႏွင့္ မအာယီး၊ ကိုမိုးခ်မ္းႏွင့္ မေမစႏၵာ၊ ကိုေအာင္ႏွင့္ မျမတ္ျမတ္စိုး၊ သားေမာင္ေအာင္မင္းစိုး တို႔က ဟင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးကို ခ်က္ျပဳတ္ၿပီး ကြၽႏု္ပ္တုိ႔ဆႏၵျပအဖြဲ႔အတြက္ ယူလာၾကပါသည္။

သာသနာ့ဥေသွ်ာင္အဖြဲ႔မွ ေလာေလာဆယ္ ေငြ (၃ဝဝ)၊ ဘားမားပြဳိင့္အဖြဲ႔မွေငြ (၂ဝဝ) ပံ့ပိုးပါသည္။ ဟင္းခ်က္ ေပးေသာ မိတ္ေဆြမ်ား၊ တျခားေသာမိတ္ေဆြမ်ားကလည္း အလွဴေငြထည့္ၾကပါသည္။ တျခားကိစၥမ်ားလည္း ကူညီပါ၏။ ယခုအခါကြၽႏု္ပ္တို႔အဖြဲ႔သည္ ခ်မ္းသာသြားေလၿပီ။ နယူးေယာက္သို႔ဝင္စကပင္ ကိုမင္းဆန္းမင္း အိမ္သို႔ေရာက္ၿပီးေနာက္ အိုးခြက္ပန္းကန္မ်ား၊ တခ်ဳိ႔ေသာရိကၡာမ်ားႏွင့္ ဝယ္ျခမ္းရန္ ေငြ (၄ဝ)ကို ကိုမင္းဆန္းမင္း၏ဇနီးျဖစ္သူ မရီရီခင္ကေပးလိုက္ၿပီးျဖစ္ပါသည္။ ယခုအခါ ဆန္၊ ဆီ စသည္တို႔ႏွင့္တကြ ခ်က္ျပဳတ္ၿပီး ဟင္းမ်ားပါရရွိရာ အဆင္ေျပၿပီမဟုတ္ေလာ။ အားလုံးကိုေက်းဇူးတင္ပါသည္။ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲ မုခ်ေအာင္ရမည္။

ဆႏၵျပရဲေဘာ္တဦးတင္ျပသည္။