မိုင္ ၉၀၀ ခရီးစဥ္၏ ၂၇ ရက္ေျမာက္ေန႔ ခရီးစဥ္ 27th day of 900 miles for Long March

မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ား၊ အေမရိကန္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ႏွင့္
ခရီးရွည္လမ္းေၾကာင္းေပၚက ကြၽႏု္ပ္တို႔

၂၇ ရက္ေျမာက္ေန႔ (ဇြန္လ ၂၅ ရက္၊ ၂ဝဝ၉)

Chardon ၿမဳိ႔မွ အေရွေျမာက္ဘက္သို႔ထြက္ေသာ S Hambdon St ႏွင့္ Grand St တို႔ ဆုံရာလမ္းခြမွ ဒီကေန႔စတင္ၾကမည္။ State Route 44 N လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ ကြၽႏု္ပ္တို႔မရွိေတာ့ပါ။ US 6 E သို႔မဟုတ္ Gar ဟိုင္းေဝးေပၚသို႔ လမ္းေၾကာင္းေျပာင္း သြားၿပီျဖစ္၏။ အေမရိကန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ Rachel Burering ႏွင့္ Akron ၿမဳိ႔မွ မ်ဳိးဆက္သစ္လူငယ္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ ေမာင္ဝမ္ယု၊ မမာလင္း၊ မသန္းသန္းခ်ဳိ၊ ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္း၊ မေခ်ာၿငိမ္းေက်ာ္တို႔လည္း ဒီကေန႔အထိ ကြၽႏု္ပ္တို႔ႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ခ်ီတက္ ေနၾကဆဲပါ။ ယေန႔တြင္ Akron ၿမဳိ႔မွ ရဲေဘာ္ေဒါင္းနီ၊ ေဒၚဝင္းတို႔ကလည္း ကားတစီးျဖင့္ လမ္းေဘးတေလွ်ာက္ ကြၽႏု္ပ္တို႔ႏွင့္ ကေလးမ်ားကို အားေပးကာ အင္အားျဖည့္ကူညီခဲ့ၾက၏။ ရဲေဘာ္ေဒါင္းနီ၊ ေဒၚဝင္းႏွင့္ ေဒၚဝင္းမာတို႔သည္ ေရ၊ ေဖ်ာ္ရည္၊ စားစရာမ်ဳိးစုံ တို႔ျဖင့္စီစဥ္ၾကကာ အားေပးခဲ့ၾက၏။

မနက္ကတည္းက ေနျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေန၏။ မိုးသားတိမ္ေတာင္တို႔လည္း အစိုင္အခဲလိုက္ ေကာင္းကင္တြင္ အသင့္ျပင္ေနၾက၏။ ရာသီဥတုပူ၏။ ေလမလာပါ။ US 6 E ဟိုင္းေဝးသည္ အေရွ႔ေျမာက္သို႔ဦးတည္ေနရာမွ အေရွ႔ဘက္စူးစူးသို႔ Grand Army of the Republic Hwy လမ္းဆုံတြင္ခ်ဳိးေကြ႔မည္ျဖစ္၏။ ထိုေနရာတြင္ State Route 166 E ႏွင့္ဆုံေတြ႔ၾကရာ ကြၽႏု္ပ္တို႔အားလုံး State Route 166 E လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း အေရွ႔ေျမာက္ဘက္ဆီသို႔ ဦးတည္ၾကရေလ၏။

မမာလင္း (၉ ႏွစ္)ကေတာ့ ရဲေဘာ္ေက်ာ္ရွိန္အေနာက္က ထပ္ခ်ပ္မကြာလိုက္၍ ခ်ီတက္ေနဆဲ။ ၎၏ေမာင္ေလး ေမာင္ဝမ္ယုကလည္း သူ႔ေနာက္က ေျပးေျပးလႊားလႊား။ မေခ်ာၿငိမ္းေက်ာ္ကေတာ့ အေမရိကန္သူႏွင့္ စကားေတြ ဘိုလိုေပါက္ေပါက္ေလွာ္ေအာင္ေျပာရင္း လိုက္ေနေလရဲ႔။ ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္းကေတာ့ အားလုံးကိုၾကည့္ၿပီး ၿပဳံးၿဖီးၿဖီးလုပ္ျပသည္။ အစသန္ေသာမာင္ၿငိမ္းခ်မ္းက အိေၿႏၵႀကီးေသာ မသန္းသန္းခ်ဳိကို ခဏခဏစသည္။ အၿမဲတမ္းၿပဳံးေနတတ္ေသာ မသန္းသန္းခ်ဳိတေယာက္ အစအေနာက္ေတြၾကား ေမာရမွန္းပင္ မသိခဲ့ေတာ့။ သူတို႔ေလးေတြကိုၾကည့္ၿပီး ကြၽႏု္ပ္တို႔၏ရင္ထဲ အနာဂတ္အတြက္ အားရမိပါ၏။ ၎တို႔၏မိဘမ်ားကိုလည္း ဂုဏ္ယူ ေလးစားရပါ၏။

လူငယ္ကေလးမ်ားပါလာသျဖင့္ ၄၅ မိနစ္၊ ၁ နာရီ စသည္ျဖင့္ အရိပ္ရွာၿပီးနားၾကရသည္။ ေခြၽးတဒီးဒီးက်ေနၾက၏။ ျဖဴဆြတ္ေသာအသား ေတြလည္း ေနေလာင္ကုန္ၾကၿပီ။ လူႀကီးမ်ားႏွင့္အၿပိဳင္ သူတို႔ေလးေတြ ခ်ီတက္ေနၾက၏။ စတင္ခ်ီတက္ၿပီး ၁ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္တြင္ State Route 166 E ထဲသို႔ ဝင္ေရာက္ႏိုင္ခဲ့ၾက၏။ ေတာင္တက္ေတာင္ဆင္း ကားလမ္းမႀကီးမ်ားျဖစ္သည္။

မြန္းလြဲ ၁ နာရီခဲြဲၿပီ။ State Route 166 E လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ ေလွ်ာက္ေနၾကဆဲပါ။ ယခုအထိ ေန႔လည္စာ မစားၾကရေသးပါ။ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေသာ သ႑ာန္တခ်ဳိ႔ကိုေတြ႔ရ၏။ မႏိုင္တဲ့ကေလးေတြနားလို႔ရပါတယ္ ေျပာေသာ္လည္း မနားၾကပါ။ ဇြဲရွိၾကပါ၏။ မၾကာမီ ေတာင္ကုန္းငယ္တခုကို စ၍ဆင္းၾကၿပီ။ ၂ မိုင္နီးပါး မ်က္စိတဆုံးျမင့္တက္ေနေသာ ေတာင္တက္ကားလမ္းမႀကီးကိုလည္း ေတြ႔ေနရ ေလ၏။ အလြန္ျမင့္၏။ ေမာ္မၾကည့္ဝံ့ပါ။ ေနအပူရွိန္အလြန္ျမင့္ေနၿပီး အပူခ်ိန္ ၉ဝ ဒီကရီဖာရင္ဟိုက္ေက်ာ္ေနသည္။ အရိပ္ခိုစရာ မရွိပါ။ ေတာင္ကုန္းငယ္မွအဆင္း ၂ မိုင္ခန္႔အျမင့္ ေတာင္ႀကီးကို မတက္မီ အသက္ ၆ဝ ခန္႔လူႀကီးတဦး လမ္းေဘးကားထိုးရပ္ၿပီး ကြၽႏု္ပ္တို႔ကို ေရခဲေရတိုက္ပါေလ၏။

“US 6 ဟိုင္းေဝးလမ္းေပၚ ေလွ်ာက္ေနတာ ျမင္ေတာ့ က်ေနာ္အိမ္ျပန္ၿပီး ေရခဲေရစီစဥ္တယ္။ ျပန္ထြက္လာၿပီး US 6 ဟိုင္းေဝးလမ္းအတိုင္းလိုက္ရွာေတာ့ မေတြ႔ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္စဥ္းစားတယ္ ကေလးေတြပါေတာ့ ဒီေလာက္ မျမန္ႏိုင္ဘူး။ ငါ လမ္းေၾကာင္းလြဲေနတာျဖစ္မယ္ဟုေတြးၿပီး State Route 44 E ဘက္ကို လိုက္ရွာေတာ့မွ အခုေတြ႔တယ္”ဟု အားပါးတရေျပာၿပီး ေရခဲတုံးငယ္မ်ားပါသည့္ ေသာက္ေရေအးေအးမ်ား တိုက္ေကြၽးခဲ့ပါ၏။ ထို႔အျပင္ ကြၽႏု္ပ္တို႔ႏွင့္စကားလက္ဆုံက်ၿပီီး အက်ဳိးအေၾကာင္း နားလည္သြားသည့္အတြက္ ေထာက္ခံလက္မွတ္ကိုပါ ေရးထိုးသြားေလ၏။ အပူရွိန္အလြန္ျမင့္ေၾကာင္း အရိပ္မွာ နားနားၿပီးေလွ်ာက္ေစ လိုေၾကာင္း၊ ကားမ်ားကို သတိျပဳေစလိုေၾကာင္း မွာၾကားကာ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားေလ၏။

၂ မိုင္ခန္႔ ေတာင္တက္လမ္းကို စတက္ၾကၿပီး ေျခလွမ္းမ်ားက ေႏွးလာၾကၿပီ။ အေမရိကန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူႀကီးလည္းမဟန္ေတာ့။ အားလုံးပင္ပန္းေနၾကၿပီ။ မြန္းလြဲ ၂ နာရီထိုးေတာ့မည္။ ေတာင္ထိပ္ေရာက္မွ ထမင္းစားၾကမည္ဟု သႏၷိ႒ာန္ခ်လိုက္ၾကသည္။ ကဲ ခ်ီတက္ၾကစို႔။ ပူသည္။ အလြန္ပူသည္။ ဒီထက္ပို၍ပူသည္။ ေသြးစိမ့္စိမ့္ယိုစီးမတတ္ပူ၏။ မီးလိုပူ၏။ ဒီေတာင္ကိုေမာ္မၾကည့္ဝံ့ပါ။ တလွမ္းခ်င္းလွမ္းေနၾက၏။ မြန္းလြဲေနက က်ဳပ္တို႔ကို ကမBာ့မီးေလာင္တိုက္ထဲသို႔ဆြဲေခၚေနသကဲ့သို႔ရွိ၏။ ဇြဲ၊ စိတ္ဓာတ္၊ ႀကံ့ခိုင္မႈ ဒါေတြကို အရင္းတည္ၿပီးခ်ီတက္ေနၾကသည္။ က်ဳပ္တို႔ပူတယ္ဆိုတာ ျမန္မာႏုိင္ငံျပည္သူေတြ စစ္ဖိနပ္ေအာက္မွာ ပူေနၾကရတဲ့ အပူမီးဒုကၡ ေတြေလာက္ မပူပါဘူးဟုေတြးရင္း အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ကာ ခ်ီတက္ေနၾက၏။

“မင္းေဆြဦးေရ တို႔လူေတြ စိတ္ဓာတ္အေျခအေနဘယ္လိုရွိလဲ”ဟုစာေရးသူ တိုးတိုးကပ္ေမးလိုက္သည္။ “ေကာင္းတယ္ဦး က်ေနာ္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းတြဲေခၚလာခဲ့မယ္” ဟုျပန္ေျဖရင္း ကြၽႏု္ပ္တို႔အားလုံးညီညီညာညာျဖင့္ အလြန္ျမင့္ေသာ ေတာင္တက္ကားလမ္းမႀကီးကို ကုန္း၍႐ုန္း၍တက္ခဲ့ၾကသည္။ ေမာဟိုက္ေနၿပီး ေခြၽးအလြန္ထြက္ေနၾက၏။ ေရခဲေရကိုကူေနရ၏။ မြန္းလြဲ ၂ နာရီမွာ ကြၽႏု္ပ္တို႔ ဒီေတာင္ ကိုေက်ာ္ႏိုင္ၿပီ။ အခုေတာ့ေတာင္ထိပ္ကိုေရာက္ၾကၿပီ။ ေတာင္ထိပ္သစ္ေတာအုပ္ေဘးမွာ အနားယူရင္း ေန႔လည္စာလို႔ ေခၚမလား မြန္းလြဲစာလို႔ေခၚမလား မသိေသာအစားအစာကို ကြၽႏု္ပ္တို႔စားၾကပါစို႔။

ရဲေဘာ္ေစာငိုတေယာက္ ပူလြန္းေတာ့အက်ႌခြၽတ္ပစ္ၿပီ။ ရဲေဘာ္ကေဘာ္ယူက ျမက္ခင္းျပင္ေပၚမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ အိပ္ခ်လိုက္သည္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ် စကားမေျပာႏိုင္ေတာ့ပါ။ မ်ဳိးဆက္သစ္သမီးငယ္ မေခ်ာၿငိမ္းေက်ာ္ကို စာေရးသူကလက္မေထာင္ျပရင္း အေျခအေနေကာင္းလား ေမးလိုက္၏။ မေခ်ာၿငိမ္းေက်ာ္လည္း လက္မျပန္ေထာင္ျပရင္း အေျခအေနေကာင္းေၾကာင္း အေၾကာင္းျပန္၏။ အေမရိကန္သူ Rachel Burering ကေတာ့ ဒီေန႔ေတာ္ေတာ္ထိတယ္ဟုေျပာရင္း ဘာမွမစားႏိုင္ မေသာက္ႏိုင္ ေသးဘဲ ျမက္ခင္းအရိ္ပ္မွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ထုိင္ခ်လိုက္သည္။ အားလုံးပင္ပန္းေနၾကၿပီကိုသိေသာ ကြၽႏု္ပ္စာေရးသူက ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၾကေစဖို႔ ဟာသေတြ ရႊန္းရႊန္းေဝေအာင္ေျပာရေတာ့၏။ ဒီေတာ့မွ မ်ဳိးဆက္သစ္လူငယ္မ်ားလည္း ေမာဟိုက္ေနသည့္ၾကားက အားပါးတရ ပါးစပ္မပိတ္ႏိုင္ေအာင္ ရယ္ႏိုင္ၾကေလေတာ့၏။

၄၅ မိနစ္ၾကာ အနားယူရင္းစားေသာက္ၾကေလ၏။ သို႔ေသာ္ ကြၽႏု္ပ္တို.အမ်ားစုမွာ အစားအေသာက္မဝင္ၾကပါ။ မြန္းလြဲ ၂ နာရီ ၄၅ မိနစ္တြင္ ေရွ႔ခရီးသို႔ State Route 166 E အတိုင္း စတင္ခ်ီတက္ခဲ့ေလ၏။ ၄၅ မိနစ္၊ ၁ နာရီခန္႔တြင္တႀကိမ္အနားယူၾကရင္း ခ်ီတက္လာခဲ့ၾကရာ ညေန ၄ နာရီ ၄၅ မိနစ္တြင္ ဒီကေန႔အနားယူၾကမည့္ ခရီးဆုံးမွတ္တိုင္ျဖစ္ေသာ State Route 166 E ႏွင့္ State Route 528 လမ္းမႀကီးတို႔ေတြ႔ဆုံၾကရာေနရာသို႔ ေရာက္လာၾကေလေတာ့၏။ ဤေနရာသည္ Ohio State, Chardon ၿမဳိ႔မွ အေရွ႔ေျမာက္ဘက္ ၁၄ မိုင္ခန္ေဝးေသာေနရာျဖစ္ေလ၏။

ကဲ ရဲေဘာ္တို႔ အားလုံးအနားယူလိုက္ၾကစို႔။ ကြၽႏု္ပ္တို႔အားလုံး လမ္းခြသစ္ပင္ႀကီးတပင္၏ အရိပ္ေအာက္ျမက္ခင္းျပင္ေပၚမွာ ပက္လက္ လွန္ကာ အနားယူလိုက္ၾကေလေတာ့၏။

Photos and News by Kyaw Tun