ၾသဂုတ္လ (၂၄) ရက္၊ ၂ဝဝ၉
နံနက္ (၉) နာရီ၊ (၂၅) မိနစ္တြင္ ကက္စကဲရြာ 32 လမ္းဆုံမွ စတင္ထြက္ခြာသည္။ စထြက္လွ်င္ထြက္ခ်င္း ဖိုးဖြားေမာင္ႏွံသည္ ကားျဖင့္ေရာက္လာၿပီး ႏႈတ္ဆက္၏။ လမ္းဆုံသည္ တစုံတရာစည္ကားမႈရွိ၏။ စီးပြားေရးါအေဆာက္အဦမ်ားကို ေတြ႔ရ၏။ ႏြားၿခံတခုကိုလည္းေတြ႔ရသည္။ 32 လမ္းအတိုင္းေလွ်ာက္ၾက၏။
ရြာနယ္ေျမကိုလြန္ေသာ္ ေတာလမ္းသို႔ဝင္၏။ ေတာသည္ သိပ္သည္းလွ၏။ တခ်ဳိ႔ေနရာမ်ားတြင္ ေနေရာင္ မေဖါက္ႏိုင္။ တခ်ဳိ႔ေနရာမ်ားတြင္ ေတာႀကီးထဲ အိမ္ေလးမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ လူ႔တို႔၏အရပ္ကို စိတ္ပ်က္ကုန္သူတို႔သည္ ေတာသို႔ဝင္၍ ၿငိမ္းေအးရာကို ရွာမွီးၾကကုန္၏။ ကြၽႏု္ပ္တို႔ကား ၿငိမ္းေအးရာကို ေတာ၌လာရွာသည္မဟုတ္၊ တရံတဆစ္ျဖတ္သန္းသြားျခင္းမွ်သာျဖစ္ပါ၏။
(၁ဝ) နာရီခြဲခါနီးအခ်ိန္တြင္ ခဏနားၾကသည္။ ဆက္ေလွ်ာက္ေသာ္Hudson Valley Lawn Service ႏွင့္ Mountain View Apartment နယ္ေျမကို ျဖတ္ေလွ်ာက္ၾကသည္။ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္လွ၏။ သာယာေသာ ေတာေတာင္ရွိသည္။ အသီးအရြက္အမ်ဳိးမ်ဳိးေရာင္းေသာဆိုင္တန္းကေလးတခုကို ေတြ႔ရသည္။ ကားမ်ားမွ ဟြန္းတီးအားေပးၾက၏။ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ၾက၏။
(၁၁) နာရီခြဲတြင္ Old RTE 32 လမ္း၌ ခဏနားၾကသည္။ ဆက္လက္ထြက္ခြာေသာ္ ဟိုင္းေဝးလမ္းမ်ားသည္ တျဖည္းျဖည္းႀကီးလာ၏။ လမ္းမ်ားလည္းမ်ားျပားလာသည္။ စည္ကားလာသည္။ ၿမဳိ႔ႏွင့္နီးၿပီျဖစ္၏။ ေန႔လည္ (၁၂) နာရီခြဲတြင္ Saugerties ၿမဳိ႔ ဆိုင္းဘုတ္ကို ေက်ာ္ျဖတ္သြားၾကသည္။ ၿမဳိ႔ကိုကားဝင္ျခင္းမဟုတ္။ ၿမဳိ႔သည္အတြင္းလမ္းသို႔ဝင္သြားျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အျပင္လမ္းအတိုင္းေလွ်ာက္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
မၾကာခင္တြင္ပင္ Village of Saugerties ဆိုင္းဘုတ္ကို ေတြ႔ရျပန္၏။ ရြာထဲသို႔ဝင္ေရာက္သြားၾကသည္။ လူ အေပါင္းသည္ နည္းနည္းေတာ့ထူးထူးဆန္းဆန္းၾကည့္ၾက၏။ ၾကည့္ေလျမင္ေလမဟုတ္ပါေလာ။ စည္ကား၏။ ရြာသည္ ၿမဳိ႔ႏွင့္မျခားလွပါ။ ယေန႔အဖို႔ခရီးဆုံးခါနီးအခ်ိန္တြင္ အေအးေသာက္ခ်င္ေသာစိတ္ျဖစ္လာ၏။ ေငြအသျပာဟူ၍ ရွိသမွ်အေၾကြ တေဒၚလာျပည့္မည္မဟုတ္။
ထိုသို႔စိတ္ကူး၍ခ်ီတက္ေနစဥ္ လမ္းေဘးတြင္ ကားရပ္ထားေသာ အဖြားႀကီးတဦးသည္ အေရွ႔က ေလွ်ာက္သြားေသာ ရဲေဘာ္မ်ားကို အေအးဗူးမ်ားကမ္းေနပါ၏။ ကြၽႏု္ပ္အလွည့္သိုေရာက္ေသာ္ အေအးဗူးကုန္သြားသျဖင့္ ေငြ (၅) ေဒၚလာထုတ္ေပး၏။ အေအးေသာက္ရန္ဟူ၍ဆိုပါသည္။
ေရငတ္ေနခိုက္ ေရတြင္းႏႈတ္ခမ္းသို႔ေရာက္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ ေဒဝတာတို႔သည္ ကြၽႏု္ပ္၏စိတ္ကူးကို သိေနေပသေလာ။ တျဖည္းျဖည္းေတာ့တိုးတက္လာၿပီဟုဆိုရမည္။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ အေရးေတာ္ပုံသည္ ပန္းတိုင္သို႔မေဝးေတာ့ေပ။ နတ္တို႔သိသကဲ့သို႔ မစၥတာဘန္ကီမြန္းကလည္းသိရန္လည္း လိုအပ္လွပါသည္။ ျမန္မာ့အေရးသည္ ငါ့အေရးမဟုတ္ဟု မဆိုခဲ့ေသာ္ နည္းနည္းေတာ့ေတာ္ပါေသးသည္။
မည္သို႔နားလည္ရမွန္းမသိေသာ အာစီယံပၮိညာဉ္ကို မည္သည့္ပညာရွိေရးသည္မသိ။ အျပဳသေဘာ ဆက္ဆံေရးမူကို ကိုင္စြဲသည္ဟုတဖန္ဆိုျပန္၏။ တိုင္းျပည္တျပည္သည္ တျခားေသာတျပည္ကို ေျဗာင္ဓါးျပ မတိုက္ေရး၊ သို႔ေသာ္တရားမဝင္စီးပြားေရးနည္းျဖင့္လူပါးဝလွ်င္ကား မဆိုတတ္ေပ။ မည္သည့္အခါက တရားရွိခဲ့ပါသနည္း။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမရွိပါ၊ ဆင္းရဲမြဲေတမႈမရွိပါ၊ ငတ္ၿပီးမေသပါ၊ သဘာဝေဘးဒုကၡမရွိပါ၊ ဒုကၡသည္မရွိပါ ဟုဆိုေနေသာ၊ ေၾကြးေၾကာ္ေနေသာႏိုင္ငံတြင္ ေဘးအမ်ဳိးမ်ဳိးက်ေရာက္ေနသျဖင့္ တျခားႏိုင္ငံက ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုပ္မ်ား လာမလွဴရ။ လွဴခ်င္လွ်င္ စစ္ဗိုလ္တို႔၏သားသမီးမ်ားကိုလွဴပါဟု ဆိုေသာ္ ထိုမူသည္ မႏုႆအဂၢမူ မွတပါး တျခားမူမျဖစ္ႏိုင္ပါ။
သူ႔မူသည္ မည္သည့္မူျဖစ္ျဖစ္ ကြၽႏု္ပ္တို႔လမ္းစဥ္ကိုမူ ဆက္လက္ေလွ်ာက္လွမ္းရဦးမည္ျဖစ္၏။ ေလွ်ာက္ရင္းျဖင့္ ေန႔လည္ (၁) နာရီထိုးခါနီးတြင္ ရြာေလး၏တေနရာတြင္ ယေန႔အဖို႔ ခရီးၿပီးဆုံးပါ၏။
လမ္းေလွ်ာက္ခ်ီတက္ရဲေဘာ္တဦးတင္ျပသည္။
Posts
No comments:
Post a Comment