မိုင္ ၉၀၀ ခရီးစဥ္၏ ၈၂ ရက္ေျမာက္ေန႔ခရီး 82nd day of 900 mils for Long March

ခရီးရွည္ခ်ီတက္ျခင္း (၈၂) ရက္ေျမာက္
ၾသဂုတ္လ (၂၈) ရက္၊ ၂ဝဝ၉

မႈန္မႈိင္းေသာရာသီဥတုရွိသည္။ နံနက္ (၈) နာရီတြင္ မေန႔ကရပ္နားခဲ့ရာဆိုင္ေဘးမွ စတင္ထြက္ခြာသည္။ ကားအလြန္႐ႈပ္ေထြး၏။ အခုတေလာကားအသြားအလာမ်ားျပားလွသည္။

(၈) နာရီ (၄၅) မိနစ္အခ်ိန္တြင္ Town of Marlborough သို႔ေရာက္ရွိသည္။ ေသးငယ္ေသာ ဟိုင္းေဝးလမ္းေဘးၿမဳိ႔ကေလးဟုဆိုရမည္။ က်ဳိးတိုးက်ဲတဲၿမဳိ႔ကေလးျဖစ္၏။ ၿမဳိ႔သို႔အဝင္တြင္ လမ္းေလွ်ာက္စရာ လူသြားလမ္းပင္မရွိ၊ ေရစီးေေသာလမ္းေဘးေျမာင္းသာရွိသည္။ ဤေနရာတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္လွ်င္ ေျမာင္းထဲကေလွ်ာက္ၾကေလာ့ဟုဆိုခ်င္သလို။ ကားမ်ားသည္ ဒလၾကမ္းေမာင္းေနၾကရာ ေျမာင္းထဲက ဆင္းေလွ်ာက္ရသည္။ ေျမာင္းေလာက္ေတာ့အေသးအဖြဲပါ။

(၉) နာရီ ထိုးခါနီးတြင္ခဏနားၾကသည္။ ၿမဳိ႔ကေလးသည္ အဝင္တြင္က်ဲလွေသာ္လည္း တျဖည္းျဖည္းေတာ့ ဟုတ္တိပတ္တိရွိလာပါသည္။ ေက်ာင္းႏွင့္ ဝင္းႏွင့္ ဆိုင္ႏွင့္ ကႏၷားႏွင့္ျဖစ္လာပါသည္။ လမ္းေတာက္ေလွ်ာက္ တြင္ ကားမ်ားတဝုန္းဝုန္းျဖင့္ ျပတ္သည္မရွိ။ (၉) နာရီခြဲတြင္ ၿမဳိ႔တြင္းသို႔ေရာက္လာသည္။

ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႔ေသြ႔ျဖစ္ေနသည္ကလြဲ၍ အဆိုးႀကီးေတာ့မဟုတ္ပါ။ ေစ်းတန္းႏွင့္ လူေနရပ္ကြက္မ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္သည္။ တေနရာတြင္ အမ်ဳိးသမီးတဦးကိုေတြ႔ရ၏။ အားႀကဳိးမာန္တက္ႀကဳိဆိုသည္။ အလြန္တက္ၾကြေန၏။ ကြၽႏု္ပ္တို႔၏လမ္းေလွ်ာက္မႈကို အထူးအားေပးပါသည္။ အံ့ၾသဖြယ္ရာျဖစ္သည္ဟုလည္း ဆိုပါသည္။ ဘန္ကီမြန္းထံတင္ျပမည့္စာတြင္ လက္မွတ္ထိုးေပးသည္။

အေရွ႔တြင္ Newburgh ေခၚေသာၿမဳိ႔ရွိေၾကာင္း၊ ၎သို႔မေရာက္မီ သတင္းေထာက္ကို လမ္းတြင္ေတြ႔ေစရန္ သူေခၚေပးမည္ဆို၏။ သူ၏လိပ္စာကဒ္ျပားကိုလည္း ေပးလိုက္ပါသည္။ အမည္မွာ Karen Enamorado ျဖစ္ပါ သည္။ ႏိုင္ငံေရးအသိဉာဏ္ရွိပုံရ၏။ သူေပးေသာ ကဒ္ျပားမွာ မဲထည့္ေသာ ကဒ္ျပားဟု ယူဆရသည္။

(၁ဝ) နာရီတြင္ Marlboro ၿမိဳ ႔ သို႔ေရာက္ရွိသြားသည္။ ၿမဳိ႔သို႔ဝင္သည္ႏွင့္ ခဏနားၾကသည္။ သတင္းေထာက္ ေရာက္ခ်င္လည္းေရာက္လာႏိုင္သည္။ ၾကည့္ရမည္။ ကြၽႏု္ပ္တို႔သည္ ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္က ေလွ်ာက္ခဲ့ေသာ လမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။

၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္တြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ျပန္လာစရာအေၾကာင္းမရွိေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္ ေလာေလာဆယ္တြင္ အေမရိကန္က ျမန္မာျပည္အေပၚ မူေျပာင္းရန္စဥ္းစားေနသည္။ လူသား ဆန္ေသာ အကူအညီကိုေပးရန္စဥ္းစားေနသည္ဆို၏။ သို႔ဆိုလွ်င္ေတာ့ ေခြးကိုလူလုပ္ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေတာ့မည္။ ကိုညြန္႔ခူးတို႔ ပြသြားသည္ဟုဆိုရမည္။

စစ္အုပ္စုတို႔၏ယုတ္မာမႈကို သိပ္မတင္ျပခ်င္ေတာ့ပါ။ သူတပါးလွဴေသာဒုကၡသည္ပစၥည္းကို လုယူၿပီးေရာင္းစား ေနေသာ လူမသမာမ်ားကို လူဆန္ေသာအကူအညီကိုေပးမည္ဆိုပါစို႔။ သန္းေရႊ၏သမီးသည္ လူမဆန္ေတာ့ဘဲ ဝက္တိရိစၧာန္ ဘဝမွ ၿပိတၱာဘဝသို႔ကူးေျပာင္းသြားေပလိမ့္မည္။ ထူးဆန္းေသာအေမရိကန္ စဥ္းစားနည္း ေပတည္း။

နားေနရင္း ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ 86th Blackhowk Infantry Division Memorial Highway ဆိုင္းဘုတ္ကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ‘အမွတ္ (၈၆) သိမ္းနက္ ေျခလ်င္တပ္ အထိမ္းအမွတ္ လမ္းမ’ဟုဆိုရမည္။ သမိုင္း မည္သို႔ ရွိခဲ့သည္ေတာ့မသိႏိုင္ပါ။ ကြၽႏု္ပ္တို႔ခရီးရွည္အဖြဲ႔သည္ အမွတ္မရွိ၊ လမ္းမရွိ ခြပ္ေဒါင္းဝါ လမ္းေလွ်ာက္ အဖြဲ႔ျဖစ္၏။ မတူေသာ္လည္း နည္းနည္းေတာ့ဆိုင္ေနသလိုလိုပင္။

လူ႔သမိုင္းတြင္ လူတို႔သည္ ႀကီးစြာေသာအမႈကိုျပဳခဲ့ၾက၏။ ထုိေၾကာင့္ ႀကီးစြာေသာ အထိမ္းအမွတ္က်န္ခဲ့၏။ ဥပမာ အာဏာရွင္ဗိုလ္ေနဝင္းသည္ ေသခါနီး “႐ုတ္႐ုတ္မလုပ္ၾကနဲ႔ စစ္တပ္ဆိုတာ ပစ္ရင္မွန္ေအာင္ ပစ္တယ္”ဟု ႀကီးစြာေသာ သူရဲေဘာေၾကာင္မႈ၊ မိုက္လုံးႀကီးမႈျဖင့္ ျပည္သူလူထုကို စိန္ေခၚခဲ့သည္မဟုတ္ေလာ။ ထိုႀကီးစြာေသာအမႈကို ငရဲျပည္တြင္ မွတ္တမ္းတင္ထားပါသည္။

ဤလမ္းသို႔လာေသာ စစ္ဗိုလ္မ်ားသည္ ဤမွတ္တမ္းကိုျမင္လွ်င္ ဦးေနဝင္း၏ႀကီးစြာေသာစကားကို အမွတ္ရ ေစရန္ ျဖစ္၏။ အလွ်ံညီးညီးရွိေသာ ဤအရပ္သို႔ သင္တို႔သည္ အေၾကာင္းမဲ့ လာၾကကုန္သည္မဟုတ္ ဟူေသာ အဓိပၸါယ္ပင္ျဖစ္၏။ အေၾကာင္းမူ ေနာက္လိုက္ဆြယ္ပြားမ်ားသည္ ဤလမ္းသို႔ေရာက္ရန္ တေန႔တျခား ႀကဳိးပမ္းအားထုတ္ေနၾကကုန္၏။

(၁ဝ) နာရီ (၃၅)မိနစ္အခ်ိန္ Ceder Hill ေခၚေသာ၊ တံတိုင္း မုခ္တို႔ရွိေသာ ႀကီးက်ယ္လွေသာ သခ်ဳႋင္းတခု၏အဝတြင္ အဖိုးအဖြာေမာင္ႏွံကို ေတြ႔ရသည္။ ဤေနရာသည္ Larrabee လမ္းအနီး၌ျဖစ္၏။ တဦးခ်င္းစီကို လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္၏။ ႀကဳိဆို၏။ ေထာက္ခံအားေပး၏။ အဖိုးႀကီးသည္ ဗီယက္နမ္ စစ္ျပန္တဦးျဖစ္၏။ လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ လူတို႔ဆက္ဆံပုံကို အဖြားႀကီးက ေမးျမန္း၏။ သူတို႔တြင္ ေလာေလာဆယ္ စားစရာပါမလာသည္ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနသည္။ မည္သို႔ဆိုေစ ဤၿမဳိ႔ကေလးသည္ မဆိုးလွပါ။

ဆက္လက္ခ်ီတက္ရာ (၁၁) နာရီတြင္ ဓါတ္ဆီဆိုင္တခုေရွ႔ လူတဦးေတြ႔ျပန္သည္။ ထိုသူက ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ကြၽႏု္ပ္တို႔အဖြဲ႔ကို ဓါတ္ပုံ႐ုိက္၏။ ထ႔ိုေနာက္ စကားအနည္းအက်ဥ္းေျပာဆိုၿပီး လက္မွတ္ထိုးေပးပါသည္။ စည္ကားေသာၿမဳိ႔၏အပိုင္းကို ဆက္လက္ခ်ီတက္ၾက၏။ (၁၁) နာရီ (၃၅) မိနစ္တြင္ ယေန႔အတြက္ သတ္မွတ္ ထားေသာခရီး ၿပီးဆုံးပါ၏။

လမ္းေလွ်ာက္ရဲေဘာ္တဦးတင္ျပသည္။